آشنایی با معارف قرآن و اهل بیت

بنی امیه در زمان معاویه و به خصوص در شام ، تبلیغات وسیعی را علیه علی (علیه السلام) آغاز کرده بودند . آنان سبّ علی (علیه السلام) را به کودکان خود می آموختند و دشمنی علی (علیه السلام) را در قلب و روح آنان جای می دادند . معاویه بیان حدیث در منقبت اهل بیت را ممنوع و جعل حدیث در منقبت عثمان و خودش را رواج داد . راویان و محدثینی را استخدام کرده بود تا اخبار جعلی در مدح بنی امیه و خود او بسازند و شعرا را واداشته بود تا در مدح بنی امیه و ذمّ علی (علیه السلام) شعر بسرایند . جماعتی را زر می دادند تا وضع احادیث می کردند در حق بنی امیه و مناقبی که رسول در حق ایشان گفته بود و مناقب اهل البیت را بدل می کردند و آن ها را می نوشتند وبه شهر می فرستادند . معاویه سعی داشت دین و ایمان مهاجرین و انصاری را که علی (علیه السلام) آن ها را از حقوق ممتازشان محروم گردانیده بود خریده و به نفع خلافت خود از آنان سود جوید . او شیعیان را وادار به برائت از علی (علیه السلام) می کرد و در صورت خودداری ، آن ها را می کشت . معاویه به «مغیره بن شعبه » حاکم کوفه سفارش هایی کرده و از جمله به او گفته بود : « به تو سفارش می کنم دشنام و مذمت علی و رحمت فرستادن برعثمان و طلب استغفار برای او را ترک نکنی . » اهالی شیعه مذهب کوفه ی «مغیره» و بدگویی از حضرت علی (علیه السلام) را برنتافتند و وقتی بر سر منبر سبّ علی (علیه السلام) و بنی هاشم می کرد حجربن عدی و یارانش او را سنگ باران کردند . حجر بعدها زیاد بن ابیه جانشین مغیره را نیز امر به معروف و نهی از منکر کرد و از این کار بازداشت . زیاد نیز از بزرگان کوفه برای کشتن وی گواهی جمع کرد و آنان تولّی به علی (علیه السلام) و تبّری از دشمنان او را مجوزی برای قتل حجر بن عدی دانستند و گواهی داده گفتند :‌« ابوتراب را به حق برتر دانسته و بر او رحمت فرستاده و از دشمنان وی و کسانی که با او جنگیده اند بیزاری کرده » و حجر به گناه ترک تقیه کشته شد ؛ هدف او بیان گمراهی بنی امیه بود . حجر مرد هدف و عقیده بود مرد تقوی و نیایش و معنویت بود و به همین سبب او را حجر الخیر می نامیدند در برابر حجر شر که از یاران معاویه بود به راستی قلم در برابر عظمت و وفای حجر عاجز و ناتوان است او کسی نبود که بزرگی ها و فداکاری های او را بتوان به آسانی ترسیم نمود مرد وفا بود شب زنده دار و روزه داربود او یک مسلمان راستین بود .

گوش كن كه با تو سخن مي گويم ، زندگي در نگهم گلزاري است و تو با قامت چون نيلوفر ، شاخه پر گل اين گلزاري . من به چشمان تو گل هاي فراوان ديدم :گل عفت ، گل صد رنگ اميد ، گل فرداي بزرگ ، گل فرداي سپيد …..
ديده بگشا و در انديشه گل چينان باش ، همه گلچين گل امروزند ، همه هستي سوزند ، كسي به فرداي گل باغ نمي انديشد ؛ آنكه گرد همه گل ها به هوس مي چرخد ، بلبل عاشق نيست ، بلكه گلچين سيه كرداري است كه سراسيمه دود در پي گل هاي لطيف ،! تا يكي لحظه به چنگ آورد و ريزد به خاك ، دست او دشمن باغ است و نگاهش ناپاك !
تو گل شادابي ، به ره باد مرو ، غافل از باغ مشو ، اي گل صد پر من ، با تو در پرده سخن مي گويم ! گل چو پژمرده شود ، جاي ندارد در باغ ، كس نگيرد ز گل مرده سراغ ، ديو خويان پليدي كه سليمان رويند ، همه گوهر شكنند ، ديو كي ارزش گوهر داند ؟ نه خردمند بود آنكه اهريمن را ، از سر جهل سليمان خواند .
دخترم ! اي همه هستي من ! تو چراغي ! تو چراغ همه شب هاي مني ! تو گلي ! دسته گلي ! دسته گل صد برگي تو يكي گوهر تابنده بي مانندي ! خويش را خوار مبين اي سرا پا الماس ! از حرامي بهراس ! قيمت خود نشكن ! قدر خود را بشناس !

فلسفه و حکمت عزاداری را می توان در امور زیر رهیابی کرد :
1 - محبت و دوستی :
در قرآن و روایات دوستی خاندان رسول اکرم (ص) و اهل بیت (علیهم السلام ) را بر مسلمانان واجب کرده است . خداوند در قرآن می فرماید : « قُل لَّا أَسْئلُكمُ‏ْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فىِ الْقُرْبى » سوری شوری / آیه 23
قرآن به پیامبر(ص)‌می فرماید : که به مسلمانان بگو من در مقابل زحمات 23 که کشیدم و دین اسلام را برای شما آوردم هیچ اجر و مزدی نمی خواهم مگر دوستی و مودت نسبت به اهل بیتم .
دوستی لوازمی دارد و محب صادق کسی است که شرط دوستی را به جا آورد یکی از مهم ترین لوازم دوستی ، همدردی و همدلی با دوستان درمواقع سوگ یا شادی آنان است . لذا در احادیث ، برپایی جشن در ایام شادی اهل البیت (علیهم السلام) و ابراز حزن و اندوه در مواقع سوگ آنان تاکید فراوان شده است .
حضرت علی (ع) می فرمایند : شیعه و پیروان ما در شادی و حزن ما شریکند . و همچنین می فرمایند : شیعیان ما پاره ای از خود ما بوده و از زیادی گل ما خلق شده اند آنچه که ما را بدحال یا خوشحال می سازد آنان را بد حال یا خوشحال می گرداند .
بنابراین وظیفه ما این است که در ایام عزاداری اهل البیت (علیهم السلام)‌حزن و اندوه خود را به زبان حال یعنی اشک و آه و از نظر خوراک با کم خوردن و کم آشامیدن مانند افراد غم زده و از نظر پوشاک با پوشیدن لباسی که از حیث جنس و رنگ و نحوه پوشش در عرف حکایت گر اندوه و ناراحتی است آشکار سازیم .
2- انسان سازی
از آنجا که در فرهنگ شیعی ،‌عزاداری باید از سر معرفت و شناخت باشد همدردی با آن عزیزان ، در واقع یادآوری فضایل ،مناقب و آرمان های آنان بوده و بدین شکل آدمی را به سمت الگو گیری و الگوپذیری از آنان سوق می دهد .
فردی که با معرفت در مجالس عزاداری شرکت می کند شعور و شور ، شناخت و عاطفه را در هم می آمیزد و در پرتو آن ، انگیزه ای قوی در او پدیدار گشته و هنگام خروج از مراسم عزاداری مانند محبی می شود که فعال و شتابان ،‌به دنبال پیاده کردن اوصاف محبوب در وجود خویش است .
3 - جامعه سازی
هنگامی که مجلس عزاداری ، موجب انسان سازی گشت تغییر درونی انسان به عرصه جامعه نیز کشیده می شود و آدمی می کوشد تا آرمان های اهل البیت را در جامعه حکم فرما نماید . عزاداری در واقعه با یک واسطه زمینه را برای حفظ آرمان های اهل البیت و پیاده کردن آن ها فراهم می کند به همین دلیل می توان گفت : یکی از حکمت های عزاداری ساختن جامعه براساس الگوی ارائه شده از سوی اسلام است .
4 - انتقال دهنده فرهنگ شیعی به نسل بعد
نسل جدید در سنین کودکی در مجالس عزاداری با فرهنگ اهل البیت (علیهم السلام)‌آشنا می شوند و مجالس عزاداری یکی ار عناصر و عوامل برجسته ای است که آموزه های امامان به نسل های آینده منتقل شود .

امام رضا (علیه السلام) : کان {الامام الکاظم علیه السلام } عقلُهُ لاتُوازی بِهِ العُقُولُ و ربّما شاوَرَ الاسودَمن سودانِهِ ؛ هیچ اندیشه ای با اندیشه او برابری نمی کرد و با این حال چه بسا با یکی از غلامان سیاه خود مشورت می کرد . مکارم الاخلاق ، ج 2 ، ص 99

جملاتی از امام موسی کاظم (علیه السلام )

1 – زیان کار کسی است که ساعتی از عمرش را زیان کرده باشد .

2 – آن که ناداری حیرانش کند توانگری سرمستش سازد .

3 ـ هیچ گاه دو تن به هم دشنام ندادند جز آن که بالاتر به مرتبه فروتر سقوط کرد .

4 – حق را بگو اگر چه نابودی تو در آن باشد زیرا نجات تو در همان است .

5 ـ مهرورزی با مردم نیمی از عقل است .

6 ـ هر که دو روزش با هم برابر باشد زیان کار است کسی که امروزش بدتر از دیروزش باشد از رحمت خدا به دور است کسی که رشد و بالندگی در خود نیابد به سوی کاستی ها می رود و آن که در راه کاستی و نقصان گام برمی دارد مرگ برایش بهتر از زندگی است .

منبع : کتاب آیینه یادها :  143-144

خواهم زخدا که بی ولایم نکند                                غرق گنهم ولی رهایم نکند

یک خواسته دارم زخدای تو حسین                         در هر دو جهان از تو جدایم نکند

السلام علیک یا مولای و علی الملائکه المرفوفین حول قُبَّتِکَ ، الحافین بتربتک ، الطائفین بعرصتک ، الواردین لزیارتک ، السلام علیک فانّی قَصَدتُ الیک و رجوتُ الفوزَ لدیک .

پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرموده اند : إنّ لِقتلِ الحسین حراره فی قلوب المومنین لا تبرُد أبدا ؛ به راستی که با شهادت حسین (ع) آنچنان شور و حرارتی در دل مومنین ایجاد شده که هیچگاه به سردی نخواهد گرایید .

مستدرک الوسائل ، ج 10 – ص 318